Dicía Susan Brownmiller, xornalista e feminista estadounidense, que “a pornografía é a esencia sen diluír da propaganda contra as mulleres”.
Co paso dos anos e o desenvolvemento da tecnoloxía, esa propaganda explícita terminouse por converter nunha macroindustria billonaria a nivel global que é obxecto de controversia, non só por reproducir e beneficiarse da explotación sexual das mulleres a través do abuso de poder e brutalidade dos homes, senón por aproveitarse tamén de múltiples axentes para conseguir así a súa masificación, por exemplo as regulacións legais (ou falta das mesmas), a adopción cultural da pornografía como ben de consumo, os avances tecnolóxicos contemporáneos (que ampliaron enormemente as posibilidades de produción) e as canles de distribución instantáneos de todo tipo de material audiovisual.
E é que, na actualidade, a maioría dos/as menores de idade teñen a porta de entrada á visualización sen control de contidos pornográficos na palma da man, o cal derivou en que o inicio de consumo de pornografía sitúese na infancia, concretamente aos 8 anos segundo a investigación “Nova pornografía e cambios nas relacións interpersoais” da Universidade das Illas Baleares e a rede Novas e Inclusión de Madrid.
Esta exposición temperá e innecesaria a un tipo de contido cuxos efectos secundarios negativos sobre a saúde mental, emocional e física da infancia e mocidade demostrouse nos diferentes estudos que abordaron o tema, non parou de aumentar nos últimos anos, pois o 53% de nenos entre 6 e 12 anos visualizou nalgún momento o contido destas páxinas, converténdose de facto na nova “educación sexual”, cuxo temario se centra na ausencia total de límites, presenza de violencia física cara á muller (como estrangulamientos ou golpes), violencia psicolóxica (vexacións e insultos), violencia simbólica (que se exemplifica mediante a cousificación e despersonalización da muller) ou a exposición a prácticas sexuais de risco.
Esa falta de control total no acceso conleva graves consecuencias no desenvolvemento emocional e cognitivo dos menores debido á exposición a contidos inapropiados para a súa idade e madurez emocional, o cal afecta negativamente tanto na súa visión do mundo como na percepción da sexualidade e as relacións sexuais. Os/as menores de idade son particularmente vulnerables á hora de crer que o que ven na pornografía é o que se considera o comportamento sexual normal e desexable, cando en realidade isto non é así.
Esta distorsión da realidade pode levar, ademais, a ter expectativas pouco realistas sobre as relacións sexuais, aumentando a aceptación #ante a violencia sexual, a experimentación prematura e a falta de comprensión sobre o que é o consentimento. De feito, o estudo de investigación realizado en 2020 por Save The Children cunha mostra de 1753 adolescentes revelou que o 47,4% dos menores que consomen porno de maneira frecuente levou ou tentou levar á práctica o que viran no porno, mentres que, no informe realizado por Geoviolenciasexual.com entre os anos 2016 e 2020 exponse que, das 211 violacións grupais que se produciron e nas que participaron 701 agresores, 1 de cada 4 era menor de idade.
Ademais, este consumo de porno a temperás idades vén aparellado a unha diminución da autoestima e unha maior ansiedade social segundo reflicte o propio estudo. Nalgúns casos, mesmo, pode aumentar o risco de padecer trastornos emocionais e psicolóxicos no futuro como a depresión e a ansiedade.
É importante que as/os familiares (que desempeñan un papel crucial á hora de controlar o acceso a Internet), educadores e profesionais da saúde saiban como proporcionar unha educación sexual e afectiva precisa e apropiada á idade dos/as menores, abandonando o infantilismo de outrora e centrándose na prevención de ITS e na educación, aspectos esenciais á hora de equipar á infancia/adolescencia coas habilidades necesarias para comprender que a pornografía non é unha representación do sexo na vida real.
Por último, é igual de importante que as leis e políticas públicas céntrense non só na prevención do acceso a este tipo de contidos, senón na súa prohibición, do mesmo xeito que pretenden facer países como Francia, Reino Unido e Australia, onde se están probando medidas que van desde a solicitude dun certificado dixital, ata técnicas de recoñecemento facial co fin de bloquear o acceso a estas páxinas por parte de menores.
Desterremos a idea de que a pornografía funciona coma vector que ensina “educación sexual” e chamemos ás cousas polo seu nome: se algo se aprende do porno non é precisamente a “facer o amor”, senón a cometer terribles actos de odio. Deixemos de mirar cara a outro lado e pechemos dunha vez por todas as escolas de violadores.
Deixa unha resposta